Demo

Γιατί μπορεί να χαθεί ένα μέρος του δοντιού ;

Οι συχνότερες αιτίες που οδηγούν σε απώλεια οδοντικής ουσίας (τρύπα / κοιλότητα) στην επιφάνεια του δοντιού είναι η τερηδόνα. Σε άλλες περιπτώσεις, τμήμα του δοντιού μπορεί να χαθεί και από κάποιο τραύμα, κάτι το οποίο παρατηρείται συνήθως σε μικρότερες ηλικίες.

Πως δημιουργείται η τερηδόνα ;

Η Τερηδόνα είναι το αποτέλεσμα της δράσης συγκεκριμένων μικροβίων, τα οποία ζούνε μέσα στο στόμα μας. Τα μικρόβια αυτά ζούνε όπως και εμείς. Όταν τρεφόμαστε με φαγητό, στη συνέχεια αποβάλλουμε τα κατάλοιπα από τον οργανισμό μας. Με έναν παρόμοιο τρόπο δρουν και τα τερηδονογόνα μικρόβια. Τα μικρόβια αυτά τρέφονται από τα υπολείμματα τροφών (πλάκα) δείχνοντας ιδιαίτερη προτίμηση στα σάκχαρα και στα γαλακτοκομικά. Τα μικρόβια μετά τη χώνεψή τους, αφήνουν κατάλοιπα, δηλαδή οξέα. Τα οξέα αυτά είναι εκείνα που μένουν πάνω στο δόντι και σιγά-σιγά διαβρώνουν / ”τρώνε” το δόντι.

Είδη σφραγισμάτων

Μαύρα σφραγίσματα

Τα μαύρα σφραγίσματα  είναι τα σφραγίσματα αμαλγάματος. Το αμάλγαμα είναι ένα κράμα υδραργύρου με άλλα μέταλλα, όπως άργυρος, κασσίτερος και χαλκός. Πρόκειται για ένα ανθεκτικό εμφρακτικό υλικό που χρησιμοποιείται εδώ και πάρα πολλά χρόνια από τους οδοντιάτρους για τη δημιουργία των οδοντικών σφραγισμάτων.

Τα τελευταία χρόνια γίνονται πολλές συζητήσεις όσον αφορά την τοξικότητα του οδοντιατρικού αμαλγάματος. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο υδράργυρος απελευθερώνεται σε μορφή ατμού από τις εμφράξεις των δοντιών, γεγονός που μπορεί να αποτελέσει πηγή μόλυνσης για τον ανθρώπινο οργανισμό. Πολλές μελέτες έχουν γίνει και συνεχίζουν να πραγματοποιούνται σχετικά με το θέμα αυτό, χωρίς όμως στην ουσία κάποια από τις έρευνες αυτές να καταλήγει ότι ο υδράργυρος ( που απελευθερώνεται από τα σφραγίσματα δοντιών ) είναι τοξικός και επίφοβος για τον ανθρώπινο οργανισμό. Επομένως το οδοντιατρικό αμάλγαμα θεωρείται μέχρι στιγμής ένα ασφαλές υλικό που μπορεί να χρησιμοποιείται από τους οδοντιάτρους για τις εμφράξεις δοντιών. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο περισσότερος υδράργυρος απελευθερώνεται κατά την αφαίρεση ενός σφραγίσματος αμαλγάματος, κάτι το οποίο καθιστά ιδιαίτερη την προσοχή και τη δεξιοτεχνία του οδοντιάτρου κατά τον εκτροχισμό ενός παλιού μαύρου σφραγίσματος.

Παρόλ΄ αυτά τα τελευταία χρόνια η χρήση του αμαλγάματος από το σύγχρονο οδοντίατρο περιορίζεται συνεχώς και με το πέρασμα των χρόνων τείνει να εκλείψει. Αυτό οφείλεται στα παρακάτω μειονεκτήματα του αμαλγάματος ως υλικό :

• Το αμάλγαμα είναι ένα υλικό το οποίο δεν “κολλάει “ στην οδοντική ουσία, αλλά συγκρατείται μηχανικά στην κοιλότητα που δημιουργεί ο οδοντίατρος. Αυτό σημαίνει οτι ίσως χρειαστεί να αφαιρεθεί αρκετή οδοντική ουσία, προκειμένου να δοθεί ένα ικανοποιητικό σχήμα στην αντίστοιχη κοιλότητα, ώστε να συγκρατείται το σφράγισμα αμαλγάματος στο δόντι.
• Το χρώμα του δεν ταιριάζει με αυτό των φυσικών δοντιών, επομένως και μειονεκτεί από άποψη αισθητικής.
• Είναι ένα πολύ ανθεκτικό υλικό, χωρίς όμως να έχει μεγάλη ελαστικότητα. Αυτό σημαίνει ότι στο πέρασμα των χρόνων αν το δόντι επανατερηδονιστεί, συνήθως σπάει το δόντι και το σφράγισμα αμαλγάματος παραμένει στη θέση του. Στην προκειμένη περίπτωση θα ήταν επιθυμητό να σπάσει το σφράγισμα και όχι το δόντι.

     

• Στη διάρκεια ζωής ενός σφραγίσματος αμαλγάματος παρατηρείται αποχρωματισμός και “μαύρισμα” του δοντιού / οδοντικών ιστών γύρω από το σφράγισμα.

     

 

• Παρόλο που έρευνες δεν αποδεικνύουν την τοξικότητα του αμαλγάματος ως οδοντιατρικό εμφρακτικό υλικό, κάποιοι ασθενείς μπορεί να εκδηλώσουν κάποια αλλεργία στον υδράργυρο.

Δεν θα έπρεπε να παραλειφθούν και τα πλεονεκτήματα του αμαλγάτος ως υλικό σφραγισμάτων , κάτι που το καθέστησε τόσα χρόνια ως υλικό προτίμησης των οδοντιάτρων:

• Είναι ένα ανθεκτικό υλικό με μεγάλο χρόνο ζωής στο στόμα του ασθενούς.
• Είναι ανθεκτικό στην υγρασία, γεγονός που καθιστά δυνατή τη χρήση του ακόμη και σε κοιλότητες / τρύπες που εκτείνονται υποουλικά και θα ήταν αδύνατη η αποκατάστασή τους (το κλείσιμο δηλαδ’η της κοιλότητας) με λευκό σφράγισμα.

Ποια είναι η διαδικασία αντικατάστασης ενός μαύρου σφραγίσματος αμαλάματος ;

Η τοξικότητα των μαύρων σφραγισμάτων αμαλγάματος είναι ένα ενδιαφέρον ζήτημα που απασχολεί τις τελευταίες δεκαετίες τα ερευνητικά τμήματα των ιατρικών και οδοντιατρικών πανεπιστημίων. Πολλές έρευνες γίνονται τελευταία σχετικά με το θέμα αυτό, χωρίς όμως στην ουσία να αποδεικνύεται ότι ο υδράργυρος ( που απελευθερώνεται από τα μαύρα σφραγίσματα δοντιών ) είναι τοξικός και επίφοβος για τον ανθρώπινο οργανισμό. Κάποια άλλα επιστημονικά δεδομένα υποστηρίζουν οτι είναι καλό να μην υπάρχουν πάνω από 4 σφραγίσματα αμαλγάματος στο στόμα μας (ένα σε κάθε τεταρτημόριο). Παρόλα αυτά υπάρχει η τάση τα τελευταία χρόνια τα μαύρα σφραγίσματα αμαλγάματος να αφαιρούνται και να αντικαθίστανται με λευκά σφραγίσματα ρητίνης.

Εκείνο που χρήζει ιδιαίτερης σημασίας είναι το γεγονός, οτι ο περισσότερος υδράργυρος απελευθερώνεται κατά την αφαίρεση ενός σφραγίσματος αμαλγάματος. Για αυτό ακριβώς το λόγο η αντικατάσταση ενός μαύρου σφραγίσματος αμαλγάματος πρέπει να ακολουθεί συγκεκριμένα ιατρικά πρωτόκολλα τα οποία περιγράφονται παρακάτω:

Μετά τη χορήγηση της τοπικής αναισθησίας (εφόσον απαιτείται) ακολουθεί η τοποθέτηση του ελαστικού απομονωτήρα. Ο απομονωτήρας είναι ένα ειδικό λάστιχο που απομονώνει το δόντι από το υπόλοιπο στόμα με τέτοιο τρόπο, ώστε ο οδοντίατρος να έχει μόνο το συγκεκριμένο δόντι ως πεδίο εργασίας.

Η απομόνωση είναι σημαντική καθώς υπό αυτές τις συνθήκες μειώνονται οι πιθανότητες ο ασθενής να αναπνεύσει ή να εισροφήσει τους υδρατμούς υδραργύρου που απελευθερώνονται κατά την αφαίρεση ενός μαύρου σφραγίσματος. Είναι σημαντικό οι οδοντίατροι κατά την αφαίρεση μαύρων σφραγισμάτων να κόβουν σε κομμάτια το σφράγισμα και να τα πετούν αντί να τροχίζουν σιγά- σιγά το σφράγισμα. Με αυτόν τρόπο παράγονται λιγότεροι υδρατμοί υδραργύρου ενώ συγχρόνως το σφράγισμα αφαιρείται γρηγορότερα από το στόμα του ασθενή.

Κατά τη διάρκεια αφαίρεσης του μαύρου σφραγίσματος, εκτός από τη μικρή σιελαντλία, η οποία τοποθετείται εντός του στόματος του ασθενή κάτω από τον απομονωτήρα, ο οδοντίατρος έχει στα χέρια του τη μεγάλη αναρρόφηση πάνω στο δόντι, με την οποία ρουφά με μεγάλη προσοχή οτιδήποτε αφαιρείται εκείνη τη στιγμή (κομμάτια μαύρου σφραγίσματος, υδρατμοί υδραργύρου, μαύρη σκόνη αμαλγάματος).

Εφόσον ολοκληρωθεί η διαδικασία αφαίρεσης του μαύρου σφραγίσματος, ο οδοντίατρος πρέπει να ξεπλύνει πολύ καλά τόσο επάνω όσο και κάτω από το λάστιχο του απομονωτήρα για να είναι σίγουρος οτι δεν υπάρχουν υπολείμματα αμαλγάματος. Στη συνέχεια αφαιρείται ο απομονωτήρας και ο ασθενής ξεπλένει και μόνος του πολύ καλά το στόμα του.

Ο οδοντίατρος πρέπει να αλλάξει ο ίδιος γάντια και μάσκα, όπως και να αλλάξει την προστατευτική ποδιά του ασθενή.

Η υπόλοιπη διαδικασία αποκατάστασης του δοντιού δε διαφέρει σε κάτι από ένα κοινό λευκό σφράγισμα ρητίνης (βλέπε διαδικασία σφραγίσματος).

Εν κατακλείδι η αντικατάσταση των μαύρων σφραγισμάτων αμαλγάματος απαιτεί ιδιαίτερη δεξιοτεχνία και προσοχή από την πλευρά του οδοντιάτρου και θα πρέπει να πραγματοποιείται σύμφωνα με τα προαναφερθέντα οδοντιατρικά πρωτόκολλα.

Λευκά σφραγίσματα

Τα τελευταία χρονιά τα λευκά σφραγίσματα κερδίζουν ολοένα και περισσότερο έδαφος στη σύγχρονη οδοντιατρική.

Σύνθετες Ρητίνες

Η σύνθετη ρητίνη είναι ένα πολυμερές υλικό. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα των σφραγισμάτων αυτών είναι η αισθητική τους, καθώς δεν ξεχωρίζουν από το φυσικό δόντι. Επίσης δεν απαιτείται κατά την παρασκευή τους να θυσιαστεί πολύς οδοντικός ιστός καθώς η συγκράτηση τους στο δόντι γίνεται με συγκολλητικούς παράγοντες (κόλλα).

Αντιθέτως στα σφραγίσματα αμαλγάματος, πολλές φορές, απαιτείται να τροχιστεί καμιά φορά και υγιής οδοντική ουσία, προκειμένου να δοθεί το κατάλληλο σχήμα που θα συγκρατήσει το αμάλγαμα στη θέση του. Σημαντικό είναι επίσης ότι μετά την ολοκλήρωση ενός λευκού σφραγίσματος ο ασθενής μπορεί να φάει αμέσως. Εφόσον βέβαια περάσει η δράση της τοπικής αναισθησίας, ώστε να μην τραυματιστεί εσωτερικά ο βλεννογόνος των παρειών (μάγουλο) λόγω της έλλειψης αίσθησης.

Επιπρόσθετα σε περίπτωση που ένα τμήμα του λευκού σφραγίσματος σπάσει είναι δυνατόν ο οδοντίατρος να επισκευάσει μόνο το σπασμένο σημείο του λευκού σφραγίσματος, χωρίς να χρειάζεται το τρόχισμα όλης της παλιάς έμφραξης.

ΠΡΙΝ

ΜΕΤΑ

Τέλος ανάλογα με τις δυνατότητες του κάθε οδοντιάτρου και με την τεχνική που χρησιμοποιεί, είναι δυνατόν με το λευκό σφράγισμα να αποδοθεί μία πανομοιότυπη μορφολογία του φυσικού δοντιού.

Σχετικά με τα μειονεκτήματα των λευκών σφραγισμάτων είναι περιορισμένα κ αναφέρονται στον περισσότερο χρόνο που απαιτείται για την ολοκλήρωσή τους από τον οδοντίατρο. Επίσης αξίζει να σημειωθεί οτι δεν είναι τόσο ανθεκτικά στο πέρασμα του χρόνου όσο τα μαύρα σφραγίσματα. Σε κάθε περίπτωση όμως τα λευκά σφραγίσματα είναι πιο φιλικά στο δόντι, εφόσον είναι βιοσυμβατά και σπάνια προκαλούν νέκρωση πολφού.

Ποια είναι η διαδικασία του σφραγίσματος ;

Αρχικά ο οδοντίατρος χορηγεί τοπική αναισθησία στην περιοχή του τερηδονισμένου δοντιού, ώστε ο ασθενής να μην αισθάνεται πόνο κατά τη διαδικασία του σφραγίσματος δοντιού. Στη συνέχεια ακολουθεί ο εκτροχισμός του δοντιού και η αφαίρεση των τερηδονισμένων οδοντικών ιστών.

Εφόσον το εναπομείναν τμήμα της οδοντικής κοιλότητας είναι καθαρό, ακολουθεί το «χτίσιμο» του δοντιού. Ανάλογα με την έκταση και τη μορφή του οδοντικού ελλείμματος («τρύπας» δοντιού) τοποθετείται στο δόντι ένα ειδικό μεταλλικό τοίχωμα, το οποίο λειτουργεί σαν καλούπι που διευκολύνει τον οδοντίατρο στην ανασύσταση του δοντιού. Στα πρόσθια δόντια για το σκοπό αυτό τοποθετείται μία ειδική διάφανη ταινία σελλοφάνης

Σε πρώτη φάση στο δόντι προσαρμόζεται ένας αδροποιητικός παράγοντας («μπλε» υγρό), ο οποίος προετοιμάζει το δόντι να δεχτεί την ειδική «κόλλα».

Ακολούθως στο δόντι τοποθετείται ο συγκολλητικός παράγοντας («κόλλα») που λειτουργεί ως σύνδεσμος ανάμεσα στο δόντι και στο υλικό της σύνθετης ρητίνης. Η κόλλα αυτή εισχωρεί στην οδοντίνη και διασφαλίζει τη μελλοντική συγκράτηση του λευκού σφραγίσματος στο δόντι.

Στη συνέχεια ξεκινά σταδιακά ξεκινά η διαστρωμάτωση του υλικού σφραγίσματος (σύνθετης ρητίνης) και διαμορφώνεται η μασητική επιφάνεια των πίσω δοντιών ή η παρειακή  / υπερώια επιφάνεια των πρόσθιων δοντιών .

Ακολούθως κάθε στρώμα υλικού σκληραίνει με μία ειδική λάμπα πολυμερισμού (μπλε φως) και το υλικό του σφραγίσματος σταθεροποιείται στη θέση του.

Εφόσον ολοκληρωθεί  η ανασύσταση του δοντιού, το σφράγισμα λειαίνεται και προσαρμόζεται στο μασητικό επίπεδο του ασθενή, ώστε ο ασθενής να κλείνει ανενόχλητα το στόμα του όπως πάντα.

Πονάει η διαδικασία του σφραγίσματος ;

Όχι η διαδικασία του σφραγίσματος δεν πονάει, καθώς ο οδοντίατρος πριν από την έναρξη της διαδικασίας χορηγεί στην περιοχή του τερηδονισμένου δοντιού τοπική αναισθησία ώστε ο ασθενής να μην έχει την αίσθηση του πόνου.

Σε κάποια περιστατικά με βαθιά τερηδονισμένα δόντια είναι δυνατόν μετά το πέρας της τοπικής αναισθησίας, ο ασθενής να έχει μια ευαισθησία στο θεραπευμένο δόντι. Η ευαισθησία αυτή είναι πολλές φορές φυσιολογική και αναμενόμενη. Συνήθως υποχωρεί μετά από κάποιο συγκεκριμένο διάστημα εφόσον ακολουθηθούν οι οδηγίες που δίνει ο οδοντίατρος στον ασθενή, ανάλογα πάντα με το κάθε περιστατικό.

Ποιός είναι ο χρόνος ζωής ενός σφραγίσματος ;

Ο χρόνος ζωής ενός σφραγίσματος εξαρτάται από τους παρακάτω παράγοντες :

• Στοματική υγιεινή του ασθενή. Τα σφραγίσματα ενός ασθενή, ο οποίος βουρτσίζει συστηματικά και σωστά τα δόντια του, είναι πιο δύσκολο να χαλάσουν και να επανατερηδονιστούν συγκριτικά με έναν ασθενή που έχει μέτρια ως κακή καθημερινή στοματική υγιεινή.
• Έκταση του σφραγίσματος. Ένα μικρό σφράγισμα έχει περισσότερες πιθανότητες να διατηρηθεί υγιές στο στόμα του ασθενή σε σχέση μία μεγάλη έμφραξη, η οποία είτε μπορεί να σπάσει είτε να επαναπροσβληθεί ευκολότερα από την τερηδόνα.
• Εμφρακτικό υλικό. Αυτό αναφέρεται στο υλικό που χρησιμοποίησε ο οδοντίατρος προκειμένου να πραγματοποιήσει το σφράγισμα δοντιού. Είναι εύλογο μία έμφραξη, για την οποία χρησιμοποιήθηκε  ένα ποιοτικό ακριβό υλικό να έχει μεγαλύτερη αντοχή στη διάρκεια του χρόνου.
• Διατροφή ασθενή. Ένας ασθενής που αποφεύγει τα γλυκά ή έχει μία χαμηλή/μέτρια κατανάλωση υδατανθράκων εξασφαλίζει τη διατήρηση της στοματικής του υγείας. Παράλληλα οι οδοντιατρικές εργασίες που έχουν πραγματοποιηθεί στο στόμα του έχουν μεγαλύτερο χρόνο ζωής.

Πότε και γιατί πρέπει να αντικατασταθεί ένα σφράγισμα δοντιού ;

Ένα σφράγισμα δοντιού θα πρέπει να αντικατασταθεί για τους λόγους που αναφέρονται παρακάτω:

• όταν σπάσει / αποκολληθεί τμήμα του σφραγίσματος, τότε δεν είναι δυνατόν το δόντι να παραμένει εκτεθειμένο μέσα στο στόμα του ασθενή γιατί αφενός θα τον πονάει αφετέρου μπορεί σταδιακά να προσβληθεί το νεύρο του δοντιού. Σε περίπτωση λοιπόν που τα τερηδονογόνα μικρόβια φτάσουν στον πολφό του δοντιού (νεύρο δοντιού) τότε η διαδικασία γίνεται πιο πολύπλοκη και το δόντι μπορεί να θεραπευτεί πλέον μόνο με απονεύρωση.

• όταν σπάσει τμήμα του δοντιού. Οι συνέπειες και η λογική της έγκαιρης αντιμετώπισης είναι ίδιες με τις προαναφερθέντες

• όταν το σφράγισμα δεν έχει πλέον καλό σημείο επαφής με τα παρακείμενα δόντια (λόγω φθοράς του), με αποτέλεσμα να αθροίζονται στα μεσοδόντια διαστήματα τροφές. Η συλλογή υπολειμμάτων τροφών ανάμεσα στα δόντια έχει σαν άμεσο αποτέλεσμα των επανατερηδονισμό των δοντιών με όλα τα επακόλουθα που αυτό συνεπάγεται.

• όταν ένα δόντι πονάει και ενοχλεί τον ασθενή κατά τη μάσηση τροφών ή ακόμη και κατά την πρόσληψη υγρών.
• όταν τα όρια ενός λευκού σφραγίσματος αρχίσουν και χρωματίζονται. Αυτό σημαίνει οτι η τερηδόνα έχει κάνει την επανεμφάνιση της και είναι απαραίτητη η έγκαιρη παρέμβαση του οδοντιάτρου.

Εν κατακλείδι ο ασθενής θα πρέπει να έχει πάντα στο μυαλό του οτι μία μικρή κοιλότητα («τρύπα») προκαλεί και μικρά προβλήματα. Η έγκαιρη αντιμετώπιση ενός οδοντιατρικού προβλήματος κοστίζει λιγότερο τόσο χρονικά όσο και οικονομικά στον ασθενή.

Πόσο κοστίζει ένα σφράγισμα δοντιού ;

Το κόστος ενός σφραγίσματος εξαρτάται από τους παρακάτω παράγοντες:

1. Το μέγεθος / έκταση της τερηδονικής κοιλότητας (τρύπας δοντιού). Είναι εύλογο ένα σφράγισμα που πραγματοποιείται σε ένα δόντι, από το οποίο λείπουν 2 ή και περισσότερα τοιχώματα να χρειάζεται περισσότερο υλικό σφραγίσματος και επομένως να κοστίζει πολύ περισσότερο από ένα δόντι με μία μικρή τρύπα.

Κατά ανάλογο τρόπο σημαντικό ρόλο παίζει και η έκταση της τερηδόνας. Πιο συγκεκριμένα οι οδοντίατροι χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να αποκαταστήσουν ένα δόντι, στο οποίο η τερηδόνα εκτείνεται κοντά στον πολφό (νεύρο του δοντιού) αφενός γιατί απαιτείται η τοποθέτηση επιπρόσθετων υλικών για την προστασία του νεύρου του δοντιού και αφετέρου γιατί η κοιλότητα είναι μεγαλύτερη και απαιτείται περισσότερο υλικό και χρόνος για να γεμίσει.

2. Θέση δοντιού. Ένα δόντι που βρίσκεται στην πρόσθια περιοχή έχει περισσότερες αισθητικές απαιτήσεις και πιο πολλές δυσκολίες συγκριτικά με ένα δόντι που βρίσκεται στην πίσω περιοχή του στόματος. Αυτό δε σημαίνει οτι ένα σφράγισμα στην πίσω περιοχή δεν έχει τις δυσκολίες του ή οτι ο οδοντίατρος θα δώσει λιγότερη βαρύτητα. Απλά ένα σφράγισμα πρόσθιου δοντιού απαιτεί περισσότερη δεξιοτεχνία, χρόνο και λεπτομέρεια από την πλευρά του οδοντιάτρου, γεγονός που δικαιολογεί το διαφορετικό κοστολόγιο του συγκριτικά με ένα πίσω σφράγισμα.

3. Ποιότητα υλικού που χρησιμοποιείται για το σφράγισμα του δοντιού. Στη σύγχρονη οδοντιατρική υπάρχει μία πληθώρα υλικών για την πραγματοποίηση ενός σφραγίσματος δοντιού. Ο κάθε οδοντίατρος επιλέγει να χρησιμοποιήσει το υλικό που επιθυμεί χωρίς να σημαίνει οτι όλοι οι οδοντίατροι διαθέτουν τα ίδια υλικά στο οδοντιατρείο. Θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο οτι υπάρχει διαφορά στην ποιότητα των υλικών σφραγισμάτων με τα οποία είναι εφοδιασμένο το κάθε ιατρείο, όπως επίσης δε θα πρέπει να ξεχνά κανείς τη λαϊκή ρύση “ Αυτό που δίνεις εκείνο παίρνεις”.

Σε κάθε περίπτωση ο ασθενής θα πρέπει να έχει στο μυαλό του οτι μια μικρή τερηδονική κοιλότητα απαιτεί λιγότερο κόστος και χρόνο για την αποκατάσταση της συγκριτικά με μία μεγάλη. Η πρόληψη αποτελεί την καλύτερη θεραπεία, γι΄ αυτό το λόγο η τακτική και συστηματική επίσκεψη στον οδοντίατρο μπορεί να γλιτώσει τον ασθενή από πολύπλοκες, χρονοβόρες και πολυέξοδες οδοντιατρικές θεραπείες.